Het mooie van freelancen is dat je over het algemeen zelf je tijden en je werkplek bepaalt. Kan het leven mooier zijn dan na de ochtendrituelen van ontbijten, aankleden en kinderen naar school brengen zo achter je computer te schuiven?
Af en toe een huishoudelijk klusje tussen door, zodat je ‘s avonds niet hoeft te rennen om het huis gezellig te hebben? Geen reistijden meer, geen georganiseer bij zieke kinderen, vrije dagen en kindervakanties? Zelfs op vakantie gaan wordt een stuk makkelijker zonder dat je hoeft te overleggen met collega’s. En tegenwoordig kan je met je laptop en een goede WIFI verbinding bijna overal je werk doen. Geen opdrachtgever die in de gaten heeft of je een mailtje vanachter je bureau of vanuit een hangmat onder de palmboom verstuurt. Ideaal toch?
Weg roze bril
Maar na de eerste paar maanden uitzoeken, opstarten en schrijven is die rozige gloed die over mijn beeld van freelancen ligt, verdwenen. De praktijk van alledag is toch anders dan het eerder leek . Het huishouden draait gewoon verder en alles wat ik niet doe, zie ik vanaf mijn stoel bij de keukentafel liggen.
Ik wil dat mijn lief en kinderen geen tijd en aandacht tekort komen door mijn werkambitie. En dat lukt helaas niet altijd, want het freelancen vraagt meer tijd en energie dan ik van tevoren had ingeschat. Ik kom er ook achter dat lang niet iedereen beseft dat “thuis-zijn” voor jou als “working-at-home-mom” niet hetzelfde is als “tijd-hebben”. Maar iedereen blijft van harte welkom, want wat is nu gezelliger dan bezoek? En alle tijd die ik niet aan freelancen besteed, haal ik na het uitzwaaien van het bezoek of een gezellig dagje met mijn gezin wel weer op de één of andere manier in. Ook ‘s avonds kan je nog heel veel doen.
Ballen hoog houden
Zo poog ik een tijd lang zo goed en zo kwaad als het gaat alles toch op rolletjes te laten lopen. Mijn schuldgevoel tekort te schieten op alle, voor mij belangrijke, vlakken probeer ik letterlijk weg te werken. Ik gooi er nog een schepje bovenop en maak langere dagen.
Natuurlijk kan dat af en toe wel, maar niet structureel. En dat waar andere freelancers me al voor gewaarschuwd hebben, maar wat mij natuurlijk nòòit zou overkomen, gebeurt: ik kom na ruim een jaar rennen, draven, zorgen en organiseren de man met de moker tegen.
Van de één op de andere dag ben ik opeens helemaal op. Met zware oververmoeidheidsverschijnselen kan ik niet anders dan een periode van rust inlassen. En het wordt tegelijkertijd een periode van bezinning, want waar ging het mis?
Te veel
Dat is achteraf niet zo moeilijk te zeggen: ik, perfectioniste met calvinistische trekjes wilde in mijn enthousiasme simpelweg te veel in te weinig tijd. Al dravend was ik min of meer slaaf van mijn eigen ambities geworden. Ik wilde alles goed doen en gunde mijzelf geen tijd om eens even een pas op de plaats te maken. Laat staan om me af te vragen hoe het anders zou kunnen. Er was per slot van rekening nog zo veel te doen, te weten, uit te zoeken, te genieten.
Nu
Het voordeel van weten waar het mis ging, is dat voorkomen dat het je nog eens gebeurt makkelijker wordt. Na een rustperiode van een half jaar startte ik langzaamaan weer met freelancen, zij het op een andere en verstandigere manier.
Ik bepaal voor zover dat gaat nog steeds zelf mijn werktijden, maar ook mijn “vrije tijden”. Ik luister naar mijn lijf en zorg beter voor mijzelf. Ik delegeer meer, al kost dat me vaak nog moeite. Ik stel per dag prioriteiten, kijkend naar niet alleen opdrachten, maar ook het huishouden of mijn gezin, zodat schuldgevoelens minder kans krijgen. En gasten zijn nog altijd van harte welkom, maar wanneer het mij uitkomt (en gek genoeg hebben de meesten daar begrip voor ;-)). I
k heb er na die verplichte rustperiode bewust voor gekozen door te gaan met freelancen. En ik freelance nu bewuster, omdat ik ervaren heb welke valkuilen er zijn. En steekt die onrust weer de kop op, omdat ik naar mijn idee te weinig vooruitgang boek, dan bedenk ik me dat Keulen en Aken ook niet op dezelfde dag zijn gebouwd.